Werken met zwarte inkt op wit papier is confronterend omdat het alle fouten laat zien…dat wat wit was wordt bedekt door het zwarte en kan niet meer wit worden, hoogstens grijs.

Ik trek voor mezelf de vergelijking naar het doen van zonden; als je een zonde hebt gedaan ben je van ‘onschuldig’ naar ‘schuldig’ gegaan omdat je na het doen van de zonde niet meer dezelfde persoon bent die je eerst was. Als je tot inzicht komt en spijt betuigt, kun je hoogstens ‘grijs’ worden…het verleden zal altijd een beetje aan je vast blijven kleven in de herinnering van de mensen om je heen.

Daarom is het voor veel mensen, voor mijzelf ook, moeilijk te begrijpen dat de Here Jezus je zonden weg doet nadat je ze aan Hem opgebiecht hebt. Hij houdt niet van zonde, zeker niet maar Hij kijkt op een andere manier naar ons dan dat mensen naar elkaar kijken. Hij voelt namelijk een liefde voor ons die zo diep gaat en die zo vol compassie is dat Hij onze zonden wil vergeven en ze daarna wegdoet. Het enige wat Hij wel van ons vraagt is om niet meer te zondigen. Lieg niet meer, ook niet tegen jezelf. Haat niet meer. Wees niet meer jaloers enz.

Hij beseft dat dit innerlijke gevecht, het vechten tegen de duisternis in onszelf, een gevecht is wat wij iedere dag weer moeten vechten. Gelukkig probeert Hij ons te helpen door ons zoveel mogelijk voorbeelden te geven van hoe je deze strijd kunt aangaan.

De dodenherdenking is een dag waarin ik ook denk aan alle mensen in mijn eigen familie die geleden hebben/ lijden onder de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog. Het werken met zwarte inkt past bij deze dag van herinneren.