
Er razen zoveel gedachten
door mijn hoofd dat er een waas
ontstaat van alsmaar sneller
opvolgende beelden die ik niet meer
kwijtraken kan.
Gedachten worden gevormd
door de beelden die ik zie
en de woorden die ik hoor
vormen een stroperige brij
in mijn hoofd die me steeds
langzamer doet leven.
De tijd is dag en de tijd is nacht en
gaat zo snel dat ik
mijn lichaam moet aansporen om
vol te houden met ademen
want de stress die ik voel
is overweldigend.
Ik kijk naar de mensen
die blijven praten, alsmaar
woorden die mooi klinken
maar zo leeg aanvoelen dat ik
mijn hart opdracht geef ze te
negeren omdat het anders ondragelijk
wordt om nog langer te kijken.
De machteloosheid die er is
bij jou en bij mij is aangrijpend
en verlammend zonder dat we er iets
aan kunnen doen leven we door
in deze tijd van leven waarbij we elkaar
steeds weer verliezen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.